به نکته ای که آقا امیرالمؤمنین سلام الله علیه در نهج البلاغه می فرمایدتوجه کنید :

« کلموا تعرفوا فان المرئ مخبوء تحت لسانه» سخن بگوئید تا شناخته شوید، که آدمی زیر زبانش نهان است. بر این اساس می توان گفتار و کلمات انسانها را سنجید و بر اساس آن داوری و قضاوت نمود. حتی گفته اند: مقدار عقل انسان نیز از مقدار سخنش شناخته مى‌شود. زیرا مقدار سخن دلیل بر عقل است. بنابراین اگر حكیم ‌وار سخن بگوید، حكیم است و اگر جاهل گونه تكلّم نماید، معلوم شود كه از جاهلان است.

جناب عبدالبهاء که بهائیان او را مرکز میثاق و مبین آثار میرزا حسینعلی نوری معروف به بهاءالله می دانند. و در بعضی از موارد وی خودش را عیسی نامیده است! در بیان کلمه ماست دچار توهم و غفلت شده و این کلمه را عربی می داند؛ در حالی که کتب لغت خلاف آن را بیان می دارند.

محمد علی فیضی در کتاب جناب عبدالبهاء صفحه 11 سطر 8 می نویسد:« روزی حضرت عبدالبهاء بر جمعی از علمای بغداد وارد شدند .... حضرت عبدالبهاء فرمودند ... ما نمی توانیم از حق بگذریم، حق و انصاف این است که محمد کریمخان کرمانی اشتباه نکرده و لفظ ماست اصلاً از لغات عربیه است و ایرانیان از عربی اتخاذ کرده اند. حاضرین از استماع این کلام استغراب نموده همگی گفتند از شما عجب است که این را می فرمائید و حال آنکه ماست لغت فارسی است. فرمودند قاموس ( فرهنگ لغت ) بیاورید، چون آوردند معلوم شد که همگی اشتباه کرده بودند».

معلوم نیست این چه قاموسی بود که عبدالبهاء در بغداد بر آن احاطه داشت و گفته او را تأئید نمود، در حالی که این کلمه فارسی بوده و در کتب لغت نیز بیان شده است.