از این‌رو سکوت معنادار فرقه‌ی بهائیت، در قبال سیاست‌های جنگ‌طلبانه‌ی اسرائیل در جنایات صبرا، شتیلا و قانا و محاصره‌ی طولانی مدت غزه، کشتار کودکان، زنان و سالمندان بی‌گناه و تخریب مساجد و مدارس و مراکز تحت نظارت سازمان ملل؛ از دیگر نشانه‌های این پیوند عمیق است.
اما جالب آن‌که نه تنها بهائیان سیاست‌های جنگ‌طلبانه‌ی صهیونیست‌ها را محکوم نکرده و هیچ اعتراضی از خود نشان نداده‌اند، بلکه بنابر گزارش ساواک، بهائیان ایران در جنگ 1967 م اسرائیل، مبلغ 120 میلیون تومان را جهت کمک به ارتش اسرائیل، به حیفا ارسال کرده‌اند.(1)
این‌ها همه در حالیست که بهائیت با طرح شعار صلح جهانی (2)، فعالیت‌های تبلیغی خود را به پیش برده و از حمایت جنگ‌طلبان و سکوت معنادار در برابر جانیان سخنی به میان نمی‌آورد. از طرفی چگونه کمک مالی به رژیم خون‌خوار صهیونیستی، با نهی از هرگونه جنگ و جهادی توسط پیامبرخوانده‌ی این فرقه، سازگاری دارد؟!(3)

پی‌نوشت:
1- مجله‌ی اخبار امری، شماره: 10، ص 601؛ جواد منصوری، تاریخ قیام پانزده خرداد به روایت اسناد، تهران: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، چاپ اول، 1378 ش، شماره: 2/96.
2- ر.ک: عباس افندی، خطابات، لانگنهاین آلمان غربی: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری به زبان‌های فارسی و عربی، 127 بدیع، ج 2، ص 150.
3- ر.ک: عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 271.