پیشوایان بهائی با توسل به مظلوم‌نمایی و برانگیختن حسّ ترحم مردم نسبت به خود و همچنین به دست فراموشی سپردن خیانت‌هایشان به ایران و ایرانی، به ذکر افسانه‌سرایی‌هایی از مظلومیت ساختگی پیروانشان در ایران پرداخته‌ و به نوعی واقعه‌ی کربلای حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) را برای پیروان خود شبیه‌سازی کرده‌اند که ما در این مقاله، در مقام رد آن هستیم.

بهائیت ایران برداشت از پایگاه جامع فرق ، ادیان و مذاهب  : مبلّغان بهائی عملکرد چند جوان جاهل شیعه را به عنوان دستمایه‌ای برای توهین و سگ خطاب کردن شیعیان قرار می‌دهند که طبق تصریح پیشوایانشان، نه تنها گوسفندِ مطیع مسلک غیرمعقول و ساختگی پیشوایانشان هستند، بلکه می‌بایست گوسفند و دست‌بوس ظالمین و متجاوزین نیز باشند و به سگ بودن خود نیز افتخار کنند.

بهائیت در ایران : نویسنده بهائی با داستان سرایی، خوابی به پدر حسینعلی بهاء نسبت داد که تعبیر آن، پیامبری و مخالفت مردم با پسرش بوده است. اما آیا چنین خوابی، با ادعای بهائیان سنخیتی دارد؟!

در یکی از کتُب بهائی، ماجرای خواب و تعبیری بحث برانگیز از پدر پیامبرخوانده بهائی نقل شده است. میرزاعباس در خواب می‌بیند که پرنده ها و ماهی ها به فرزندش حمله می‌کنند، اما توان آسیب رساندن به او را ندارند. پدر برای تعبیر خوابش نزد معبّر می‌رود و پاسخ می‌شنود که امری از فرزندش ظاهر می‌شود و بسیاری از مردم با او مخالفت می‌ورزند.

بهائیت در ایران : وی در سال ۱۳۳۸ شمسی مطالعات خویش در باره مسلک بهائیت را شدت بخشید تا اینکه کاملا به سستی و بی ‏بنیادی این مسلک واقف شد. در عین حال مدتی شرم حضور و دیگر عوامل، مانع از ابراز عقیده‏ وی بود، تا اینکه در سال ۱۳۵۴ شمسی موفق شد رسماً از فرقه بهائیت فاصله بگیرد و به رغم فشارها و تهدیدهای فرقه، صراحتاً نزد علمای بزرگ نظیر مرحوم شهاب ‏الدین نجفی مرعشی، سید محمد رضا گلپایگانی، شیخ مرتضی حائری یزدی، ملا معصوم علی همدانی، شیخ بهاءالدین محلاتی سید عبدالحسین دستغیب، سید عبدالله شیرازی، سید محمد علی قاضی طباط بائی از این مسلک پوشالی بیزاری جوید.