غیر قابل
چاپ!
نوشته شده توسط محمد
نیکدل
بهائیت در ایران :
خوان کول اندیشمند و مورخ حوزه ی خاورمیانه و جنوب آفریقا، مؤلف کتاب‌های متعدد و
نیز مترجم از عربی به انگلیسی می‌باشد.کول که در سال ۱۹۷۲ بهائی
شده بود، زندگی دانشگاهیش را در زمینه مطالعات بهائیت آغاز کرد و در این حیطه
اطلاعات زیادی کسب نمود. بهائی بودنش او را به مطالعه زبان‌ها، فرهنگ و تاریخ خاور
میانه (خاستگاه بهائیت) و به تبلیغ بهائیت در کشورهایی که مسلمانان زیادی داشتند،
تشویق کرد. کشورهایی چون لبنان، مصر، اردن و هند. او هم اکنون به عربی فصیح، عربی
لبنانی و مصری، فارسی و اردو سخن می‌گوید و به زبان ترکی نیز آشناست.
او در سال ۱۹۹۶ و
در پی ناسازگاری با رهبری بهائیت از این مسلک خارج شد. بعدها اعلام کرد که به
عقیده‌ای شخصی دست یافته‌است اما هم چنان علقه‌ای به بهائیت ندارد. کول سال‌ها پس
از خروجش از بهائیت به انتشار کتاب در آن باره ادامه داد. البته موضوع نوشته‌های او
پس از
۱۱
سپتامبر مشخصا سیاسی‌تر شد.
خوان کول معتقد است آیین بهائی درست به مانند سانسوری از آغاز صنعت چاپ در دولت‌های
خاورمیانه اعمال شده، فرایندی از خودسانسوری را به همه بهائیان تحمیل می‌کند. او
می‌نویسد این الزام منجر به مناقشاتی بین نویسندگان و نهادهای بهائی در طول سالیان
دراز شده‌است و اگر چه تشکیلات بهائی این الزام را موقتی می‌نامند اما برای چیزی
نزدیک به یک قرن به طول انجامیده و به نظر می‌رسد بیت العدل در پی آن است که برای
زمانی بسیار طولانی این حرکت را ادامه دهد. به نظر او سانسور قبل از انتشار یکی از
مهمترین آموزه‌هایی است که نویسندگان بهائی را از نوشتن درباره ی مجادلات تاریخ
معاصر بهائیت باز می‌دارد.
شایان ذکر است که هرگز در باره ی تاریخ این جامعه از حدود سال
۱۹۵۰
مطلب مفصلی نگاشته نشده‌است. تاریخ معاصر بهائیت از آنجا که به مشروعیت گردانندگان
فعلی بیت العدل مربوط است به عنوان منطقه ممنوعه بوده‌است. با این که گفته می‌شود
این بازبینی ادبی محدودیتی برای انتشار یافته‌های تحقیقی ایجاد نمی‌کند در سال
۱۹۸۸
اعضای بیت العدل مقاله‌ای آکادمیک که از توانایی عضویت زنان در بیت العدل حمایت
می‌کرد را سرکوب کردند و نویسندگان آن مقاله از انتشار آن به هر نحوی از وجوه منع
شدند. (برای اطلاعات بیشتر به ویکی پدیا رجوع فرمایید)
منبع :
وبلاگ یار جوان
