البته دستور ساخت چنین معابدی را مؤسس این فرقه‌ی ضاله داده و در کتاب اقدس آورده است که: «در هر شهری بناهایی به بهترین صورت ممکن به نام خداوند ساخته شود و در آن به ذکر پروردگار پردازند».[۱]

عبدالبهاء در مورد مشرق‌الاذکار چنین می‌گوید: «مشرق‌الأذکار مغناطیس تایید پروردگار است، مشرق‌الاذکار اساس عظیم حضرت آمرزگار است. مشرق‌الاذکار رکن رکین آئین کردگار، مشرق‌الاذکار تأسیسش سبب اعلاء کلمه‌الله، مشرق‌الاذکار تهلیل و تسبیحش مفرح قلوب هر نیکوکار، مشرق‌الاذکار نفحات قدسش روح بخش کل ابرار، مشرق‌الاذکار نسیم جان‌پرورش حیات بخش عموم احرار...».[۲]

بنا بر توضیحات عبدالبهاء مؤسساتی مانند بیمارستان، مدرسه، دانشگاه، داروخانه و مسافرخانه به تدریج به بنای مرکزی معبد اضافه می‌شوند. در سازه ساختمان‌های مشرق الأذکار دارای ۹ ضلع و یک گنبد است، که در آن مراسم‌ها و سرود و آواز و موسیقی برگزار می‌شود. [۳]

اما نکته حائز اهمیت اینکه این ساختار مشرق الأذکار و مراکز این‌چنینی، بهانه‌ای برای مخالفت با اسلام، علی‌الخصوص به شعائر و برنامه‌های دینی و جمعی که سبب وحدت مردم می‌شود، مخالفت صریح دارد. قرار دادن ابلیسک [نماد شیطان پرستی] در محلی که قرار است در آن مشرق الأذکار ساخته شود، یکی از هزاران نمونه برای اثبات این مدعاست.

طبق ادعای میرزا حسینعلی، این مراکز برای عبادت و ذکر پروردگار است،  با عنایت به  گذشت کمتر از دو صده فعالیت این فرقه در هر قاره‌ای فقط یک یا چند مشرق الأذکار بیشتر وجود احداث شده است ، که این مهم شاهد بر این است که نه تنها این مراکز منسوب به بهائیت، موقعیت معنوی نداشته بلکه سیاسی و تشکیلاتی‌اند.

پی نوشت:
[۱]. میرزا حسینعلی نوری، اقدس، بند ۶۷.
[۲]. لوح مشهدی عبدالرزاق قمی ذکر شده در پیام آسمانی، پیام بهائی ۱۹۸۸.
[۳]. ویلیام هاچر، دیانت بهائی، ترجمه‌ی سمندری، ص ۲۲۰