در یک جمعبندی اولیه مهمترین چارچوبهای مورد نظر بهائیت در فضای مجازی،عبارتند از :
1. «تبلیغ»: تشکیلات بهائی در این زمینه با معرفی برخی واژه‌های جذاب مانند محبّت، صلح، عشق و... از یک‌سو و از سویی دیگر کم‌رنگ کردن مسائل اعتقادی و تاریخی (که ماهیت پوچ و استعماری آنان را آشکار می‌سازد)، به تبلیغ می‌پردازد. همچنان که خود را حامی صلح معرفی می‌کند و در عین حال، نسبت به جنایت‌هایی که در بیخ گوشش (فلسطین) صورت می‌گیرد، واکنش نشان نمی‌دهد![خبرگزاری بهائیت]
2. «فرار از واقعیت»: یکی دیگر از شاخصه‌های فعالیت بهائیت در فضای مجازی، انکار واقعیت‌های استعماری و ظلم‌های این فرقه است. تشکیلات بهائی با وارونه جلوه دادن حقایق تاریخی، سعی در انکار خیانت‌هایش و برجسته سازی مظلوم‌نمایی خود دارد.
3. «جدل»: بهائیان در فضای مجازی می‌کوشند تا به صورت جدلی، مناظره‌ها را به نفع خود تغییر دهند. آن‌ها در تلاشند تا در تبلیغ خود، موضوعات بی‌اهمیتی را مطرح کنند و هرگاه در زمینه‌ای رسوا شدند، سریعاً تغییر خط داده و به موضوعی دیگر می‌پردازند.
البته این حرکت وسیع بهائیان در فضای مجازی، توأم با حمایت سایت‌های اینترنتی غربی نظیر «ویکی‌پدیا» از آنان همراه است.[تارهای عنکبوت، صص 71-70]
اما آنچه مهم است آن است که با اینهمه فعالیت در حوزه فضای مجازی وضعیت فعلی بهائیان چگونه است . بعد از گذشت بیش از 170 سال از ادعای بابیت تا کنون چقدر توانسته بر جامعه حتی در ایران که بعنوان مهد امرالله لقب گرفته است نفوذ پیدا نماید ؟
پی‌نوشت:
جواد نوائیان، تارهای عنکبوت، مشهد: انتشارات مؤسسه‌ی فرهنگی خراسان، 1394، صص 71-70.
یکی از خبرگزاری‌های بهائیت در توجیه بی‌تفاوتی این تشکیلات در قبال اشغالگری، جنایت و نسل‌کشی رژیم صهیونیستی می‌گوید: «مسئله ديگر اين است که با توجه تعليم وحدت جامعه جهانی، بهائيان در دعوا و مناقشه ميان اسرائيل و فلسطين، حق را به کدام يک می‌دهند و از کدام دفاع می‌کنند و چرا جامعه بهاييت با توجه به اين اهميتی که به صلح می‌دهد، هيچ کاری برای برقراری صلح ميان اسرائيل و فلسطين، و رسيدن فلسطينيان به حق مسلّم خود نمی‌کنند! جامعه بهائی يک قدرت سياسی نيست که بتواند همه‌ی ابزارهای معمول در اين عرصه را بکار گيرد و وارد شدن به چنين حوزه عملکردی، ديانت (فرقه‌ی) بهائی را از يک اعتقاد جهان شمول، به يک حزب سياسی با منافع محدود گروهی تنزل خواهد داد و ماهيت خود را نقض خواهد کرد».
