بهائیت در ایران : در میان جریانهای مخفی و راز آمیز مختلفی که در تاریخ معاصر ایران گسترش یافته و رشد کردند کمتر تشکیلاتی مانند بهائیت موفق شد تا به درجه‌ای از قدرت و نفوذ سیاسی و اقتصادی دست یابد که در جای جای قلمرو سرزمینی ایران رد پایی از خود به یادگار گذارد.

با تشکر از نویسنده مطلب  جواد نوائیان رودسری

 بهائیت در ایران : یکی از مهمترین  ادعاهای فرقه بهائیت، از بدو پیدایش تا امروز، بی‌توجهی به امور سیاسی و بی‌رغبتی به پذیرفتن مقامات حکومتی است. این در حالی است که شواهد فراوانی مبنی بر علاقه شدید سرکردگان این فرقه برای فعالیت و حضور در عرصه سیاست، به ویژه در ایران، وجود دارد. بهائیان، از دوران انقلاب مشروطه به بعد و در پوشش‌های مختلف، مجال فعالیت در کسوت سیاستمداران ایرانی را یافتند. نمونه‌هایی همچون علیقلی‌خان نبیل‌الدوله، کاردار سفارت ایران در واشنگتن و عین‌الملک هویدا، وزیرمختار ایران در شامات و حجاز، شاهدانی بر این مدعا هستند. بهائیان در دوران سلطنت رضاشاه، فرصت را برای گسترش فعالیت‌های سیاسی خود، مهیا دیدند و این‌بار، پیوندهای پشت پرده‌ای که میان آن ها و استعمار انگلیس برقرار شده بود، عرصه را برای ارتباط فزاینده با دربار و نفوذ در میان خانواده پهلوی، فراهم کرد. این موضوع، به ویژه در ارتباط عناصر بهائی با محمدرضا پهلوی که در آن زمان، ایام ولیعهدی را می‌گذراند، بیشتر به چشم می‌آید. از این دوره به بعد است که همواره در کنار محمدرضا، یکی از اعضای شناخته‌شده و بلندپایه فرقه بهائیت حضور دارد؛ ابتدا اسدا... صنیعی، در کسوت آجودان ویژه و بعدها، عبدالکریم ایادی، در کسوت پزشک مخصوص شاه.

بهائیت در ایران : تشکیلات بهائی به علت انسجام و روابط بیرونی با محافل سرمایه‌‌دار صهیونیستی و آمریکایی،‌ و راهیابی در بین رجال پهلوی،‌ توانست این نقش و جایگاه را در تمامی ارکان کشوری و لشکری،‌ ازجمله در حوزه فرهنگ،‌ خاصه تلویزیون عهده‌دار شود.

نقش و جایگاه بهائیان در عصر پهلوی دوم را می‌‌توان در دو سطح تحلیلی عام و خاص، و از جوانب مختلف اقتصادی، سیاسی و اجتماعی مورد بررسی قرار داد.