عزالدین رضا نژاد
محمدعلی فلاح علی­آباد
بهائیت در ایران : ادامه از بخش نخست

........
4- بازشناسی روایت مفضل بن عمر در منابع بهایی
حدیث مفضل در بسیاری از کتاب‌های بابیت و بهائیت مورد تمسک واقع شده است (فیضی، ۱۳۵۲: ۱۴۱ و شوقی افندی، ۱۹۸۶، ج۲ : ۲۵۷). در این‌جا لازم است نحوه تمسک بهائیت به روایت مفضل بن عمر در مهم‌ترین منابع این فرقه بازشناسی گردد:
۴ـ.۱ علی محمد باب، در کتاب دلائل السبعه

بهائیت در ایران : به دفعات در آثار بهائی و گفتگوهای بهائیان دیده شده که مبلغین  متعصب این فرقه این  بهائیت  را آئینی نو برای این عصر و منطبق بر خواست های جهان مدرن معرفی کرده اند و از "وجود مفاهیم مدرن سیاسی و اجتماعی در آموزه های بهائیان چون تساوی حقوقی، آموزش و پرورش عمومی، رواداری اعتقادی و... بمثابه سیاست و فرهنگ مدرنیته" سخن گفته اند. امثال این اظهارات در سایت های بهائی مثل نگاه و نقطه نظر و...کم نیست . این  گونه مضمون در گفته های جناب عبدالبهاء نیز دریافت میشود .

این کتاب توسط نویسنده ارجمند مجتبی تمدنی در سال 95 و در 350 صفحه و توسط انتشارات مهرصادق به چاپ رسیده است. این کتاب در شش فصل تدوین شده است

عزالدین رضا نژاد
محمدعلی فلاح علی­آباد
چکیده
گنجینه روایی شیعه، آکنده از روایاتی است که تصویرگر جریانات آخرالزمانی است. این روایات که از آن به روایات پیشگویی ظهور یاد می شود، مورد توجه فرقه ها و گروه های انحرافی بوده است. این گروه ها ضمن سعی در تطبیق روایات بر مدعای خویش از جایگاه روایات در منظومه فکری مسلمانان در جذب توده‌های مردم و اقناع فرقه ای از روایات نهایت بهره را برده اند. «روایت مفضل بن عمر» از جمله روایاتی است که برای بشارت ظهور علی-محمد باب به عنوان موعود دین اسلام و خاتمه بخش این دین معرفی شده است. این نوشتار با روش توصیفی ـ تحلیلی این ادعا را بررسی کرده است. با بررسی محتوایی و سندی این روایت و ضعف آشکار آن و عدم شایستگی در اثبات امر امامت و بررسی نقل های متعدد آن، بطلان ادعای بهائیت، مبتنی بر این روایت روشن گردیده و برخی از شاخصه ها و ترفندهای بهائیت در تمسک به این روایت از جمله تحریف واقعیات، عوام فریبی و بهره گیری از نصوص متشابه مبرهن می‌شود.

 بهائیت در ایران :  با پیروزی انقلاب اسلامی 1357 در ایران، تشکیلات بزرگ‌ترین ضربه را به پیکره‌ی نظام‌سلطه و دست‌پرورده‌ی آنان (فرقه‌ی جاسوس‌پرور بهائیت)،[1] وارد آمد . فرقه ای که در نظام پهلوی خصوصا پهلوی دوم به فرصتی طلائی برای بست و گسترش اعتقادات و بنیه اقتصادی بدست آورده بود به یکباره خود را در مقابل توده‌های عظیم ملّت ایران ناتوان و محکوم دید لذا  به شانتاژ و مظلوم‌نمایی روی آورد.[2]

 بهائیت در ایران :  بهائیان مدعی‌اند بنابه دستور جناب حسینعلی نوری، ملزم به رعایت ادب بوده و از هرگونه توهین و ناسزا، حتی در حق دشمنان خود، منع شده‌اند. از این‌رو ابوالفضل گلپایگانی (از مبلّغان مشهور بهائی) مدعی می‌شود: «بر حسب فرمان جناب بهاء ، این طایفه (بهائیان)، در حق اَحدی بَد نمی‌گویند، حتی در حق اَعدای خویش؛ چه که سَبّ و لَعن و زشت‌گویی، حرام قطعی است، تا چه رسد به (سبّ و لعن) بزرگان شیعه که در جلالت قدر و علوّ ایشان، شبهه‌ای نیست...».[1]

کوتاه و خواندنی :

بهائیت در ایران :  بررسی‌های گفته ها و مکتوبات مستشرقانی که از طرف دولت‌های استعماری در کشورهای اسلامی مأموریت داشتند؛ پیرامون یک مسئله دور می‌زند " احساس خطر اساسی از اسلام " .  سِرّ این احساس خطر، در احکام و تعالیم اسلام نهفته است. زیرا تعالیم حیات‌بخش اسلام، به پیروان خود اجازه‌ی ذلّت‌پذیری نداده و ایشان را به مقابله‌ی با ظالمین متجاوز فرا می‌خواند. از این‌رو در آیات قرآن، از مقابله‌ی مسلمین با ظالمین، دفاع و به آنان وعده‌ی نصرت داده شده است: «أُذِنَ لِلَّذينَ يُقاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَ إِنَّ اللَّهَ عَلي‏ نَصْرِهِمْ لَقَديرٌ [حج/39]؛ به مسلمانان که مورد قتل (و غارت) قرار گرفته‌اند رخصت (جنگ با دشمنان) داده شد، زیرا آن‌ها از دشمن سخت ستم کشیدند و همانا خدا بر یاری آن‌ها قادر است».

 بهائیت در ایران : آیت الله ناصری در خصوص بهائیت اظهار کردند: بهائیت یک دین ساختگی نوظهور است که «المجالسه موثره»؛ وقتی انسان با این افراد ارتباط پیدا کرد، عقایدش سست می شود و رنگ دیگری به خود می گیرد؛ بنا براین حتی المقدور باید از مجالست با آنان دوری کرد و به نفع است که ارتباط با بهائیت منقطع گردد.